domingo, enero 29, 2006

DAY 01, 26_01_06

Ieee aci estem!!! Aquí estamos descalzas y en tirantes puros, porque en la calle sí, mucho frío... pero en realidad es como si estuviéramos en julio o agosto porque entre que sales de una sauna (aquí lo llaman casas) y entras a otra no te da tiempo a asimilarlo el frío. Así que nos alegramos bastante de habernos traído ropa de verano también y, en particular, yo me alegro de haber tenido que pagar 75 euros (murcia-dublin) + 48 euros (dublin-aberdeen) por exceso de equipaje. Gracias, Ryanair, por intentar arruinarme no sólo una, sino DOS veces en un mismo viaje.

Para facilitaros la empatía, estoy ahora mismo acostada en una cama de medio cuerpo (no sé si es esta su denominación, pero a mi me lo parece), con funda nórdica azul y la bandera de "pace" por encima, más personal, en una habitación que ahora mismo está a oscuras pero que tiene más o menos esta pinta:


Está bastante bien, aunque es la más pequeña en la que he habitado nunca! Antes de llegar yo era simplemente un cuarto vacío, así:


Pero ahora es una habitación. My room: 75c.

No sé si aguantaré mucho más despierta, porque se me cierran ya los ojos y mañana tenemos que "madrugar"... a las 9 sospecho que mi fiel compañera de aventuras Elisa -conocida a partir de ahora como FCA Elisa- vendrá a dar golpes a la puerta para que me levante: tenemos que ir a hacer burocracia, para variar! Y a ver si nos dan una contraseña para entrar a internet desde la residencia... Pero no adelantemos acontecimientos! Voy a empezar por el principio de los tiempos, hace exactamente dos días, en mi última noche en Alcoi, cuando tras dejar la maleta para mañana me fui a dormir sabiendo que aquella sería la última vez que estaría en mi cuarto verdadero, my real room (conocida como RR). Al día siguiente, me levanté con emoción y tan emocionada estaba, que hice la maleta... 3 veces. Para comprobar que sólo tenía dos opciones:
a) maleta gigante y que pesa ya de por sí unos 5 kg
b) maleta mediana pero a rebosar de ropa, con peligro de explosión
El tema de la explosión me dio bastante miedo, así que opté por la maleta grande. Lo del exceso de equipaje y a lo he mencionado, no? Por si acaso, gracias Ryanair, otra vez!

Cuando nos subimos al avión, y vimos que todo el mundo allí hablaba inglés, empecé a darme cuenta y pensé "vale, ya la has liao otra vez, si es que quien me manda a mí meterme en estos líos..." y otros filosóficos pensamientos, producto en parte del miedo (quasi-pánico) que tengo a los aviones. Y encima de noche. Y no podíamos dormir porque teníamos delante a una niña muy mona, cuyo nombre no puedo recordar (porque nos negó esa información, la muy desgraciada), que no paraba de enseñarnos los juguetes y de hacer la moniata.


Y entre monadas de X, y mientras le decía a Elise lo mucho que odio los aviones, llegamos a nuestro primer destino, Dublin. In Dublin's fair city... Al llegar todo me fue muy familiar, pues ya estuve allí hace dos años. La grandiosa Joy (mi "madre" irlandesa del 2004) ya se había colado con su super-VIP-card del personal del aeropuerto, y nos estaba casi recogiendo las maletas. Tras los saludos y volverme a meter en la parte del conductor (vale... lo de tropezar con la misma piedra y tal, pues si!), nos dirigimos a su casa en el apacible barrio del Rathgar, Dublín, no sin antes pasar por un Spar (supermercado 24h) a comprar la cena para Elisa, ya que Joy había hecho lasagna y claro, los vegetarianos no comen lasagna de carne, few thing, you know... Cenamos en su casa de guay, incluso nos honró con la apertura de un vino calidad suprema que había comprado en su viaje a esquiar en Suecia (o Suiza... no sé una de las dos). Así que pasamos una agradablísima velada las tres marías, con la cena y el vino, y estuvimos charlando hasta que se hizo la hora de dormir. Cuando subimos a las habitaciones fue cuando me di cuenta de que efectivamente no era como cuando estaba en Dublín, ya que mi habitación estaba ocupada por un joven de origen italiano que está estos meses viviendo con Joy, de estudiante de la Emmerald School, mítica escuela de la que yo formé parte en julio del 2004. Al día siguiente, es decir, hoy, hemos visto al susodicho, joven italiano de muy buen ver que tiene un rollo raro con Joy... no parece que hayan hecho mucha amistad ya que casi ni se hablaban y encima ha dejado que el chaval almorzara de pie en la cocina, mientras nosotras tres jalábamos tea&toast en la mesa. Creo recordar que cuando estaba yo en casa de Joy y bajaba a desayunar, ella me había preparado ya la mesa y todas las cosas para que almorzara... pero eso no es lo que nos importa ahora. Lo importante es que llegamos al aeropuerto y, después de que Joy nos colara (para después esperar igualmente hasta que saliera el avión), estábamos otra vez volando, pero esta vez hacia nuestro destino definitivo (en estos cinco meses): "We announce you now you are very welcome to Aberdeen".

Viaje largo en taxi, taxista majo (al que no entendíamos casi). Llegada a Hillheads (la residencia de estudiantes) y jaleo de firmar contratos del piso, etc. Por fin, nos han dado las llaves del piso y nos han explicado dónde estaba. Yo esperaba que el tipo (al que tampoco entendíamos) nos iba a acompañar, pero ni eso, vamos... Total, que hemos llegado al piso pensando que seríamos las primeras y nos hemos encontrado, en cambio, con una casa que ya estaba medio llena, desde septiembre ocupada por cuatro chicas (tres irlandesas y una de Glasgow). De modo que, como a ellas también les debe haber venido de sorpresa, pues no ha habido ni bienvenidas ni nada. Hemos llegado, nos hemos presentado, hemos visto que pasaban bastante de nosotras, y nos hemos centrado en un pensamiento importante: hace horas que no comemos. Así que nos hemos ido a investigar y buscar el LIDL del que tanto nos habían hablado, y encontrarlo ha sido algo parecido a una bendición: si hasta tienen naranjas de valencia, y turrón de xixona! Así que hemos hecho la super-compra (digo super porque luego no podíamos cargar con las bolsas, como bien se puede observar):


Al llegar a casa hemos cenado felizmente, y tan felizmente! Yo estaba encantada de ver que el menú era bastante casolá: huevos fritos con patatas y una ensalada enorme. Todo acompañado de una loncha de jamón serrano, calidad suprema! Las chicas del piso parece que no comen, sólo beben. A esta conclusión he llegado porque... bueno, básicamente porque cuando les he preguntado por las ollas y las sartenes una de ellas me ha dicho "well... actually I don't eat here, I just drink here". La suerte es que nos han dejado usar todo lo que queramos de su material de cocina. Aun así, estaría bien comprarnos cubiertos para nosotras (y una taza, que mole) ya que para empezar hoy FCA Elisa se ha cargado un Fork. En la foto el cuerpo del delito:

Después de la cena calidosa que nos ha subido los ánimos bastante, hemos deshecho la maleta y nos hemos ido a investigar y ver cómo estaba el tema de internet. Resulta que hay en el edificio central de la residencia una peazo sala recreativa con billares, máquinas tragaperras y máquinas de refrescos, comida, etc, además de sofás y mesitas y, ah! una tele. Y resulta también que, en toda esta sala, puedes conectarte a internet felizmente porque está cubierta por la red inalámbrica de la universidad de Aberdeen, caffy!!! Pero aun no podíamos conectarnos porque se necesita una clave o algo así, mañana preguntaremos en la uni...

Siguiendo con nuestra ruta de investigación del lugar, hemos llegado al comedor de las habitaciones con pensión completa. Y de pronto nos hemos visto inmersas en una especie de pub-muy-grande-casi-discoteca a tope de gente y con una máquina de discos antigua en medio (mítica, funcionaba!). Nos hemos percatado de que allí se cocía algo gordo. En efecto: despedidas de la gente. Los del primer cuatrimestre se vuelven a casa, y llegamos los del segundo! Cuando estábamos a punto de salirnos ya, hemos pasado por una mesa donde alguien nos ha gritado "Hola!". Sí, españoles. También los hay aquí. De hecho, según nos han dicho los hay a puñaos. Ya de alicante hay cuatro, y el resto era de sevilla y zaragoza. Estaban mirando el futbol. Bebiendo cerveza. Y todo me parecía tan familiar, hay que ver lo que hace el idioma! Y nada, nos han dicho que teníamos cara total de españolas y por eso nos han reconocido (pero qué fuerte!). Hemos hablado un ratito con ellos y luego nos hemos ido para el piso. Nos volveremos a ver, seguro! Ah!y conocían a Benji y Gloria... se ve que hay bastante colegueo entre españoles aquí, ya que somos unos 40, 40!

La última etapa de la excursión ha sido la lavandería, una hermosa sala llena de... lavadoras. Lavadoras por las que hay que pagar 1.60POUNDS para que te lave la ropa. Es exactamente como la había visto en las películas, como en Mi Vida Sin mi, echad una ojeada!


Y esto es todo por hoy. Hemos vuelto aquí, nos hemos duchado (mientras las compañeras siguen pasando de nosotras, aunque una de ellas ha venido a hablarnos un par de veces). Me voy a dormir. Good night!

4 Comments:

Anonymous Anónimo said...

no sabes la alegria que me da saber de ti es como si te hubiera visto virtualmente aqui mogollon de nieve a ver si va esto un beso

18:23  
Blogger Laura said...

WEEEEEEE!!! Que bien te veo por ahi, eh? creo que no vas a potar, estare tranquila :)
Nos leemos bibi...

07:46  
Anonymous Anónimo said...

YEAH!

1,60 pounds? Bien te daré un consejo, ensucia poco.

"BUENO POS ESO", Ja xarrarem! Un petonet.

12:35  
Blogger Miriam Navarro Conca said...

Holaaa!! No es conec, pero per el que he llegit per ahi, pareix que eres d'Alacant no? Jo estic ara en Aberdeen d'Erasmus tot l'any, el 1er quatri va ser lo millor i ara tenim 5 mesos per davant...!!! Supose que ho tiraras molt de menos!! Jo no vuic imaginarme quan arribe juny...!!

He d'informar-te que posar una llavaora ara val 2pounds i 1 la secadora!!! jajaja i el lidl seguix estan de luxe per a anar a fer la compra! a voltes baixem al morrisons tambe...

Es una passà, m'encanta tot aço!! no deixe de llegir el teu blog, el vaig trobar un dia de casualitat per google!! supose que no has tornar a escriure per els records que es porta... tampoc se si voras este missatge pero bueno...

Si vols preguntar per algo especial, pregunta!! jo es conte totes les novetats de hillheads!! tambe han construit ara un edifici nou que es diu New Carnegie, que es lo mes pijo de tot! te l'asseo dins de la habitacio, tenen salonet i una cuina super cuca, llit de matrimoni i esta tot super novet! les festes alli son la canya, pero jo estic en hector boece!! en el ghetto i estic super agust la veritat!!

Bueno espere que ara continues amb la teua vida i es deixe el meu email per si vols agregarme al msn ok?? miriam_navarro5@hotmail.com

Molts b7ssssssssssss!!!!!!!!

17:27  

Publicar un comentario

<< Home